Food tour op Dutch Design Week 2018

Waar kon ik beter beginnen dan op het centrale Ketelhuisplein in het altijd uitbundige Strijp-S, het voormalige Philips industrieterrein? Ik belandde bij Houben Worstenbrood, die speciaal voor de DDW worstenbroodjes door sterrenchefs uit Eindhoven had laten ontwerpen. De zogenaamde ‘Mienekes’. Deze typisch Brabantse snack moest ik natuurlijk proberen! Mijn oordeel? Vijf sterren voor het worstenbroodje van chef Adrian Zarzo.

Experimenteren met food design op Strijp-S
Overigens is er op Strijp-S het hele jaar door food design te vinden bij onder andere Intelligentia Ice, die bolletjes met de meest unieke smaak combinaties serveren in stijlvolle zwarte hoorntjes. Ook is er een Vershal die allerlei speciaalzaken combineert met een ‘urban’ Albert Heyn. Een paar verdiepingen daarboven zit ‘Duurzame Kost’, een City Farm die op geheel duurzame wijze vis en sla verbouwd in een prachtig ecosysteem.

Op weg naar de binnenstad stopte ik even bij de VDMA hallen. Ooit de eerste parkeergarage van Nederland en nu de werkplaats van Dave Hakkens. Er was geen eten en geen drinken. Maar er werd me streng aangeraden achter de lijn te blijven en de Designers niet te voeren. Tja. Ook dat is een combinatie van Food en Design. Ik heb maar een reep chocola net naast de deur gelegd voor als er een designer toch honger zou krijgen.

De volgende stop op mijn tour was ‘the embassy of food’. Tijdens DDW zijn er diversen plekken, of ‘embassies’, te vinden die over een bepaald thema gaan. Ik was enorm benieuwd! De tentoonstelling in deze ambassade werd gecureerd door Marije Vogelzang. In 2015 startte zij ’s werelds eerste opleiding aan de Design Academy voor Food Designers.

Ik sprong daarna weer op de fiets om mijn hap bacteriën er weer af te sporten en belandde bij de Graduation Show van de Design Academy Eindhoven in de voormalige Campinafabriek. Ik trof er pastelkleurige chocolaatjes aan bij het project ‘Atoma’ van Alexandra Genis. De leuk verpakte chocolaatjes zijn schaafbare smaakmakers voor dat extra stukje chemie in je soep of salade. ‘Pap, mag ik de Delta-Octolactone?’ zou je in de toekomst kunnen horen aan tafel.

Je lichaam als plantenkas
Naast Atoma stond een soort schuurtje met paars licht. Dat licht heb ik eerder gezien bij Duurzame Kost op Strijp-S en ik weet dat er met dit licht planten gekweekt kunnen worden zonder zon. In zijn afstudeerproject ‘Bodyponics’ sluit Thieu Custers de plantenkas aan op zijn eigen lichaam en brengt zo dit duurzame systeem naar een nog hoger niveau.

Kweek organen
Tenslotte staat iets verder in de sfeervol verlichte oude fabriek een soort vaas met een bijzonder orgaan erin. Het ‘Tiger Penis Project’ stelt voor dat we dieren met gewilde organen of hoorns kunnen redden van de jacht door deze in vitro na te bootsen. Zo hoeft er geen neushoorn meer gestroopt te worden voor zijn hoorn, als deze in een lab gekweekt kunnen worden.

Geïnspireerd maar met een nog behoorlijk lege maag verkende ik het Campina terrein verder en liep binnen bij het restaurant van Food Designer Naresh. Deze getalenteerde kok is onder andere bekend geworden van het programma Masterchef. Met zijn “Nareshtaurant’ weet hij veel events net een fijne culinaire prikkel te geven. Ik besloot een Vegan Fattoush te nemen. De locatie was prachtig en het eten was er heerlijk. Even een moment om bij te komen van alle ongelooflijke toekomstbeelden die ik al had gezien.

De laatste expositie die ik hier bezocht was het geweldige Robot Love. Nou houd ik niet heel erg van robots, maar hier zaten ook heel erg lieve tussen. Nadat ik even uitrustte op een bed dat van vlees gemaakt leek te zijn, vond ik het tijd voor een volgende culinaire ervaring. In het restaurant van de expositie bestelde ik een algenvrije en naar mijn weten bacterie loze pompoenflap. Voldaan bedacht ik me dat ik mijn culinaire trip af wilde sluiten met een kopje echte design-koffie.

Ik had gehoord dat ik daarvoor op Sectie-C moest zijn. Food Designer Chloë Rutzefeld heeft daar het ‘Loerie Lab’ opgericht, speciaal om oude koffievervangers, de zogenaamde ‘loerie’ weer terug te brengen. Het menu du jour bestond uit Roggekoffie, verkrijgbaar in drie sterktes. Het rook niet als koffie, het smaakte niet als koffie, maar ik vond het een verrassend lekker alternatief voor het zwarte goud. En net als met echte koffie geldt voor mij: hoe sterker hoe beter. Hiermee sloot ik een geweldige dag af in het altijd bruisende Eindhoven.

En toen ik na een hele dag design proeven weer naar huis ging bedacht ik me hoe verrast ik was door de veelzijdigheid en de innovativiteit van de vaak jonge designers op deze designbeurs. Alles kan en alles mag: op de Dutch Design Week word je raar aangekeken als je níet met je eten speelt.